آبخورگ ما

 شادی روح همه ی عزیزان سفرکرده اللهم ارحم من قرأ الفاتحة مع الصلوات والاخلاص

نوای غربت وتنهایی از کوچه های کوچستان تا ویرانه های گورستان

اَنار شِوقِ مـَ اِوخورگ،نَنِو اِمشِو تِرَک خوردَه     /        دیوارِ خاطراتِ مـَ نَنِو امشِوتِرَک خوردَه

اِمشو مَـ سُفرِیِ دِلِر، نَنِو وا مِکُنُم اِمشــــِو     /          پِرِندِه هایِ قِلبارِ، هَم آوا مِکُنُم اِمشِــو  

نِمِدنُم کِچو دیروز هَمَه مَرِ تِنهــــــام کِردَن /          به اَمانِ خُدا مَرِ، هَمیطِو مَر رِهام کِردَن

اَسیرُم مـَ بِه دستِ غُربت و ای خارِ تنهایی     /      هَمَش نیش مِزِنَه وِرتَه دِلُم ای مارِ تنهایی

مَـ یه روزِ جوونایِ رشید وهیکلی دِشتم    /       همشا گُل بودن ومـَ هَمَش هِی یا علی دِشتُم

دو شهیدِ گلگون کفن، مـَ تقدیمِ وِطَن کردم   /    دو تا گُل پُتّه یِ خوشرنگ،مـَ تقدیمِ وطن کردم

رِهِی کِردُم ای دوتّا رِ، به دانشگاهِ شهادت   /    بِرَن دَرس بخوانن اونا، تَه دانشگاهِ شهادت

تَه دانشگاهِ شهادت،حبیبی شاگرد اوّل شد    /   دِ مینِ بُورسیه های عِشق،رضوی مَردِ اول شد

حج عبّاسِ مَـ یَه روزِ هَمِیِ هیزُمار میکند   /    میاماد واز بِه تَه کِشمو، هَمِیِ سِوزِه هار میکند

همیشه چِپِّکاش دِپاش، به پایِ ای خِراش میرفت /  چِقَد تُند می دوید وقتِ به جایِ تلگراش می رفت

نَنِو قُربونِ او دِستایِ گرم و با صفاش گِردُم      /       فِدایِ او دِلِ پاکش، فدایِ چِپِّکاش گِردُم

کُبرایِ زَنِ حَجَبّاس،ظُهرا مِشکِو دُرُست میکه    /     حَجَبّاس واز کُدَه میکه، حَلقُرُشنَرِ سُست میکه

عَلیِّ کِرِمِیِّ مـَ ،دِ طِبَس جُوشکاری میکه   /  میاماد واز بِه تَه اِوخورگ  ،دُ رُوی بُوم گِلکاری میکه

فاطِمَه جای حِوضِ مرتا،برّه گوشِر مِرّی میکه   /   نَنِو مادَرِ مُرتضی،اور جا خَنَش بِری میکه

زنِ گُلزاریِ مَرِ، هَمِی گُلزارا مِشناسَن    /   دُخترِ حَجِ شیرِ مـَر،هَمِی بازارا مِشنـــــــاسَن

دِ تَه گُلزارِ صداقت، خدیجه یَه گُلِ کِمیاب   /   دِ تَه بازارِ محــــــبت، خدیجه یَه دُرِّ نایاب

شما گُل مَمّدِ مَرِ، به یاد می یَرِن ای مِردا     /     همیشه غُطّه می خورد او،دِجای سِقّایَه جای مِردا

دِشصت وشیش تِمام کِرد او،دِشصت وهفت دَفنِش کِردَن/دَهمو تَهِ غستالخنه،کِفَن وِر بِدَنِش کِردَن

نَنِو یادُم میّه او روز، عروســـــــــــــیِ یُدالله بو   /     ولی دُووِرتِرو او روز، کِمِراشا خو دُولّا بو

دِجای کاشویِ مَـ هَر روز یَه گُروهِ بِه صف بودن/ فِرغونای کاه و یونجشا دَهمووِرتر دِصَف بُودَن

خدیجه بود وبیگم بود و لیلای زنِ جانعلی  /       تِریتار میکشید یخابه با جمله یِ یا علی

دِجا خَنِی صِبرِجِهان، نُورمَمّد سَرصِدا میکه   /     مَهدیو ومَمّدورِ، همیشه هِی صِدا میکه

میگُف بابا نَزَه سَنگِر، وِرِی خُرماهای رُقیّه    /   دِ بُرجِ شیش هَمَش مِرسَه، هَمِی دِرِختای رُقیه

دِجای کُلّونِ ماهچَه هُم، بِچِّکام بازی میکردن /  همیشه الله بَخشِر با عَلیّو راضی میکردن

نَنِو قُربونِ او کوچِی حَبیبِ کِبرِالله گِردُم   /   قُربونِ بویِ کاهگِلاش،قُربونِ کِبرِالله گِردُم

حَبیبِ کبرِالله با ماه خانم مِشکوشا پُربو   /    دِچشماشا همیشه اَشک، همیشه چشماشا پُر بو

وِرو وِرتر که میرفتی، نُورممّدِ مُلّبّاس بو / دَرِ خَنَش همیشه بویِ شیر و دوغ وگُرماس بو

زَنِش سوارِ خَر میشد، وِرتَه کِشمو بِه دَر میشُد /  خَرِش پالونِشِر مینداخ،اَنگم اِز هم به در میشُد

حَسَنِ مَمّدِ عبّاس، یَه عَصایِ بُلندِ دِش    /    به خاطرِ اخلاقِ خوش،یه آوازِی بُلندِ دِش

مُخُم اِز یَه کَسِ بُگُم، کِه دِخوبی مِثَل بُودَه   /    هَمیشَه مِهرِوونیاش، بِرِی شُما عَسَل بُودَه

ماه بیگُم دِ دَرِخَنَش، بِه بِچّه ها اَنار می دا /     با او"کفتروی" قِشنگِش، به دلاتا بِهار می دا

دُروی مِیدو آقاسن هُم، هَمیشَه صِلِوات میگف   /    اِگِر بِچِّی خوبِ بودی، هَمیشَه او دعات میگف

غُلامِ اَهلِ بیت بو او، وُ کارار راست و ریس میکه  /     اِگِر مِهمو میامادَن،هَمِی اونارِ لیس میکه

متوجّهِ زیارت،همیشه کِبلاسِی میــــگف      /       شِوا دِ تَه حُسینیه، هَمیشَه یا حُسی میگف

بیگُمِ زنِ کِبلاسی،نَنِو او خونِ دِل خُوردَه     /       دُنیایِ پست اِزی شیرزن، نَنِو جونِ دلِ بُرده

دخترِ او خدیجه بو ومُنتظرِ یَـــــه گُلِ      /      دِوَقتِ چیدنِ ای گُل،نَمُند اِز او جون و دِلِ

خدادادِ مـَ او روزا، مُگُم یَه کِپکِپِی دِشتَه /  بِرِی خودِش یَه نومِ خوش،همیشه او دِپِی دِشتَه

وقتِ قِصّابی دِش ای مرد،هَمَه دِ تَه خَنَش بودن  /  مُنتظرِ شِکِمّه ها،مِهمو بِه تَه خَنَش بودن

محمودِ اصغریِ مـَ ، یَه مَردِ تودارِ بــَُــودَه       /     دِ تَه باغِ مِردانِگی،دِرَختِ پُربارِ بُودَه

پِسَرِ حُسینِ حَسَن، چه زود اِز بینِ مِردا رفت  /   بُویِ خوشِ مردانِگی، دِگَه اِز باغِ فِردا رفت

دِلِ مَمّدِ اصغری که وِفا وُ صِفا دیــــــدِو    /   اِز تَه باغِ محبّتم،میوِی خوشِ صِفا چیدِو

چِنو حَرف میزَ ای ممّد، که انگاری وِزیریّه   /    حَقیقَتِر به پول نفرُخت،مِدَنِم ما اِز دیریّه

نَنِو صُغرایِ حِسِیا، یَه بِرّه گوی سِفیدِ دِش   /    بِرِی خودش دِ تَه کِشمو، یَه ذِرّه گویِ خیدِ دش

دِهیفدِی هفتِ شَصت و هَشت،نَنِو ای اَنگِمام لِرزید  / دِلِو بومِ نگاهِ مـَ ، نَنِو خَنِی دِلُم تُمبید

اِزی ناهید تا او ناهید، صدایِ گریه ها می رفت  /  اِزی خَنَه تا او خَنَه صدایِ بچه ها می رفت

عَروسِ نُوجِوویِ مـَ ، تِسلیمِ حُکمِ تِقدیر شُد   /  اِگِر چِه اَوّلاش او خو، یَه ذِرّه گویِ تِدبیر شُد

دِپُشتِ خَنِی خُداداد،مَمّد جان زندگی میکه     /    پِسَر مُصطفی با عِشق، خُداشِر بِندِگی میکه

نَنِو او نُورجِهو وَقتِ، بِرِنجار خوشتلی میکه/  بویِش تَه دالو میپیچی،هَـــــمِی مار دِلدِلی میکه

هَمو مِزّه یِ کاچیاش،دِبیخِ دِندونا مُونده    /     اِنو آشــــــایِ شِلغِمیش،تَه ذِهنِ جِوونا مُونده

کولِرِ سردِ خُدا خو، دِ تَه دالــــــو بِه رِو بُودَه    /    عَلی بَخشِ حُجّتیُّم، دَهمونجنا دِ خِو بُودَه

اَمینِ حُجّتیِ مـَ ،یَه پرسپولیسیِ داغ بو   /   دِ پایینتَرِ کاشــــــــوی او،دِلِش تَه انارای باغ بو

حَسنِ فاطمیِ مـَ ، دِ فِکرِ بِچّه هاش بودَه   /   بِرِی تَحصیلِ بچه هاش،تَه ذِهنِش تِکّه هاش بودَه

زَنِش او خواهرِ شهید، هَمَش وِر رُوی دِلِش میزَ   /   دِ سَرِ خاکِ بُرارِش، هَمَش او وِر دِلِش میزَ

حُسینِ فاطمی دِشتُم،خوشحال و شادو یِکرنگ بو   /  دِ پای کوهایِ ادّعا،همیشه صاف و بیرنگ بو

مُهندس فاطِمیِ مـَ ، بِرِی خودش مُخِ بُودَه   /       او با موهایِ فِرفِریش،جِوونِ خوش رُخِ بُودَه

اِگِر یَک لَحظه مینشَستی،مُوسی خو قِصّه ها میگف  /  دِجایِ مِقبَره ها او،هَمَش هِی بِچّه ها میگف

حج عبداللهِ مـَ اُسطورِیِ کاروتلاش بـــوده       /   تَه ریزِو، ریزدُو وُ اَسبی،اِزی جاها رِضاش بوده

زَنِشُم دِ تَهِ کِشمو، یَه وِقتای اِوداری  میکِه   /   مِیاماد واز به تَه آغال، دوبارَه گِوداری میکِه

مَمّدِ رضا قُلیّم، دِریزِو چوپونی میـــــکه/      بِرِی یَه لُقمِگوی حلال، خودِشِر مُوندنی میکه

خدیجِیِ زَنِ میرُم،چُپُقِشِر دِگیر میـــــکه  /     دلاتا دِ دَرِ خَنَش،یَه خُوردگویِ گِیر میکه

هنوز او مِشکِوِ سَردِش، تَه ذهناما هَمَه مونده  /   سِوِنجیایِ قِشنگش، رو دِلاما همه مُوندَه

سُبحانِ مـَ دِ ته اِوخورگ،هَمیشه غِیرِتی بُود او  /   سَرِ سُفرش که مینشستی، همیشه عِزِّتی بود او

دِ جای سِنگَرِ اسماعیل،تریلیر پُرکِه اسماعیل  /   دوباره وَر می گردید واز،دوباره پُرکِه اسماعیل

دِ سِوزآباد مُرادعلی،هَمیشَه چاهخویی میکه/  اِگِر خاک تَه جویا می رِخت،هَمیشَه بازجویی میکه

پایِ ثابتِ کوچه هام،عَلیگبَرِ عابــــدی بو    /  تِسبح به دَست و دَست به پُشت،عَلیگبَرِ عابدی بو

اَسِدُ اللهِ رِجِبی، هَمیشَه اونِماز می خــــوند  /  اِگر حتّی دِ تنگل بو، بِه وَقتش او نماز می خوند

دِ دَهَنِ دوبِرقِیُّم، ابوالقاسم اِوراه مــــینداخ   /   با ای کارِ خوبش ای مرد،کارار هَمَر بِه راه مینداخ

مَمَّدِ قیصریِ مـَ ،یَه مَردِ صاف وســــادَه بو    /    دِ جا خَنِه هایِ مُراد،بِه فکرِ نرّ و مادَه بو

مَمِّد عَلیِ حَسِنی،اِز چاهِن بادُم میاوُرد         /       دِ دَر خَنَش، دُ رُوی مِیدو،عَلیّور یادُم میاوُرد

مِهر علیِ نوری زاده، عَجَب اهلِ دلِ بُود او  /  مِثِ یَه پییَرِ دلسوز،عَجَب مَردِ گُلِ بُود او 

همیشه تَه دِلِش ای بو، که مِردُما مُوفّق رَن  /  یَه" انشا اللهِ" میگف او،تَه زندگی موفق رن

جعفرقُلی جعفرزاده،همیشه سینه چاک بودَه/   دِپای دِرَختِ چوپانی،دِلِ یِکرَنگِش پاک بُودَه

دِجا خَنِیِ ریحانش، زَنِش شاخ دِتِنور دِشتَه  /   نَنِو نونایِ سِفیدِر،یَه کِموی دِ تِنور دِشتَه

حَسنعلی پسندیده،صفایِ کوچه هــــا بُودَه   /   با او رویِ خوشش ای مَرد، اَمینِ بچه ها بوده

میگف:"هر جا قُروتیه، بِدو کَلِّ خلوجیه"     /     دِ هَر کارِ اگر مونـــــدی،بالاخره خُروجیّه

دِجای خیدایِ چِشمَه هُم،زَنِش کالو دِرِو میکه   /   کُبری دِ تَه خَنِی عَلی، هَمَش کُنجید بِه اِو میکه

الله بخشِ پسندیده، یَه وِقتای چوبازی میکه  /   با بِچّه هایِ هَمسنّش، یَه وِقتای جِوز بازی میکه

مـَ یَه مردِ خوبِ دشتم،باهوش و عاقل و کاردو  /  دِ هَر کارِ یَه دَستِ دِشت، حتّی دِخرمن و باردو

اِگِر کِلّه یِ زخم میشد،میشُد دکتر و خوب میکه/ اِگِر دوتّا دِقَهر بودن،می شد قاضی و خوب می که

حاجیِ عزیزیِ مـَ ، مِدّاحِ اهلِ بیـــت بُودَه  /    با او "زهرایِ بتـــــــولش" به راهِ اهلِ بیت بُودَه

دیپلُمِ اولِ اوخورگ، مَمّد هاشــــم عزیزی   /   رئیسِ شبکِی بهداشت، ممّد هاشـــــم عزیزی

دِلُم تَنگه بِرِی او مِغزوکایِ خَنِیِ دیــــــنا   /  دِلُم تنگه بِرِی او انجیرایِ خَنِیِ دیــــــنا

هِزار هِزارِ او مُوندَه،یَه قطــــــــــارِ تَه دِلاما   /   اِشتُر قِطارِ او مُوندَه، یَه قطارِ تَه دِلاما

هنوز یادُم نِمِرَه مـَ ، او چِکمه هایِ رِجَب رِ  /  دِسیرکِنِی،دِخیدکولی،او چِپِّـــــکایِ رِجَب رِ

اسماعیلِ صُغرادُختُم،به آینده نِگاه کِردَه   /  دِ تَه چاهایِ مَعدن او، به بچّه هاش نگاه کِردَه

مُجاهدِ راهِ خُدا،پِسَرِ فاطـــــــــــمه بُودَه   /   اُلگویِ او دِ تَه ای کار، پِسَرِ فاطمه(س) بُودَه

نِسایِ زنِ قِدَمُم، عروسیارِ گَرم میـــکه   /  مِثِ او خواهـــرش دینا، دلایِ مارِ نَــــرم میکه

خدابخشِ شیر دلِ مـَ ، یَه مَردِ تَک وتِنها بو  /  اگرچه تَک و تنها بو، ولـــی دِ خوبی تنها بو

وَقتِ خیدارِ می کولید،چقد با نظم و بی تا بو  /  دِ تَه کارِ خودش ای مرد، همیشه فرد و یکتا بو

مَمِّد علیِ غُلامی،یَه مَردِ سَخت و پُرکاربو    /   دِبنّایی،دِگچکاری، همیشه ســــــخت وپُرکار بو

رِستَمِ غُلامیِ مـَ ، یَه کُتُوی سِوز و خوشرنگ دِش / دِ دَر خَنِی غُلُمرضا،یَه دلِ پاک و بی رنگ دِش

انگشتر دِ دَستِ نورجان،یَه رِنگایِ قِشنگِ دِش  / مادَرِ جهانگیرِ مـَ ، یَه عَصــــــــایِ قشنگِ دِش

دوتا پیرمَردِ با کلاس،جهانگیر و حَج اِستاسِی  /   دوتا پیرمردِ خوش لباس، جهانگیر و حَج اِستاسِی

حج اِستاسِیِ مـَ یَه مردِ مُؤمن و گُلِ بُـــــودَه   /   بِه عِشقِ اهلِ بیت وحق،مِـــگَن اَهلِ دلِ بُودَه

جهانگیرِمـَ یَک مَردِ شِریف و قاطع و سخت بو  /  به فکرِ جوونایِ بی کَس و بی کارو بِد بَخت بو

نَنِو مُختارِ دلِ مـَ ،مِگِی خیله بُرِش دِشـــــــتَه    /   اگر کِینِی تَه قِلبا بو، مِدَنِم که وَرِش دِشتَه

یَه مُدیرِ خوب و قاطع،منوچهرِ جهانگیری       /      یَه مَردِ داش و فَهمیده، منوچهرِ جهانگیری

دِ هَر مرحله یِ اِز زندگیش او بِهترین بوده  /   اِزو زمانِ شوراییش، نَنِو او بهتــــرین بوده

عِفَّتِ زنِ تیمورم،یَه زنِ با خُدا بُـــــــودَه    /  دِ دَر خَنِیِ جهانگیر،اِز کینه ها جُدا بوده

مُرتضایِ مُرتضوی،سِفیرِ خِندَه و دِل بُو   /   "به ای قبله یِ عَرِبِی" دِ فکرِ حَلِّ مُشکِل بُو

زَنِ عِید ممّدِ مـَ خو،یَه چِهرِیِ نورانی دِش   /    "به ای قرآنِ مَمّدی" یَه اخلاقِ قرآنی دِش

حُسینِ ساداتی تَه کوچِیِ کِلَر دِخِو مـــیشُ   /  دَهمونجنا بعضی وقتا،مِگَن خو او دِتِو میشُ

سِروَرِ زَنِ ساداتی،دوسَیِه گو نشستـــه بو      /     مِثِ ای که اِزی دُنیا، دِلِش او خیله خِستَه بو

نادعلی ساداتیم،چه زود ازبینِ ماها رفت     /       اِگِر دِل و دِماغِ بو،هَمَش اِز بینِ ماها رفت

خُدابخشِ عابدینی،تو بــــگو عابدین زاده    /     دِ فِکرِ زن و بِچَّش بو، هَمی مَردِ حلال زاده

خُدابخش بخشی زاده،دُ رُوی تِختوک نشسته بو  /  جای ماشینی یادُم میّه،دِلِش به فکرِ پسته بو

خُدامرادِ روشنم،مُنبِی اِوِر روشن میــــــــــکه/  دوباره جایِ تاوانی،بی بی یامِر روشـــــن میکه

نَنِو لیلایِ بی ریشم،یَه خَنِه گوی تِمیزِ دِش  /      اِوپاشو بو با اِفتوه، یَه کُلّــــــــونویِ ریزِ دِش

مَمِّد عَلی عَلیپورُم، دِ تَه غُربت جِوُو مَرگ شُد   /  اِزی داغِ او مادَرِش، دِتَه اِوخورگ حِسرت مرگ شُد 

خُدابخشِ کِل مَمّدم،اِز نیزار انجیر میــــآورد    /  بعضی وقتا انارارِ، اِز تَه خورجی دیر میـــآورد

مَمِّد جانِ نسائیّم، دِ جای ریزِو    قُروت می دا  /     اگر اِوا گیلو میشد، هَمِی اِوار بُروت می دا

صنمبرِ مـَ یَک روزِ، بِرِی خودش کَسِ بوده  /  دِ فِکرِ خواهَر و بُرار،دِ فِکرِ هَــــــر کَسِ بوده

دیوارای خَنِه هایِ مـَ ،با دستای او بالا می رف  /  تینایِ اِو دِ تَه کاریز،با دستای او بالا می رف

هَمِی تینار میآورد او،به جا خَنِه های خواهرش   / مثِ یَه مردِ کار میکه، دِ جا خَنِه های خواهرش 

کِلِّه فِریادای علیگبر،تا جا خَنِی شما میـــرسی  / به لِو بوم می شُدِن میگف:نازِ نفسِ تو ،مِرسی

پاهایِ بچه هایِ مـَ ، اِگر اِز بَن بِه دَر میشد  /   دلِ ای ذوالفقارِ مـَ ،هَمَش اِز جا بِه دَر میشد

یِواشکو یِواشکو، پاهار مالِش می دا ای مرد / یِکدَفِگی دِجا مینداخ،بعدش مالِش می دا ای مرد

قِدَمِ ذوالفقاریم، سلامـــــایِ قِشنگِ دِش    /        نِوایَش مینِ بِچّه ها،جِرابایِ قِشنگِ دِش

بِمانَعلی ذوالفقاری،جُلِّ یونجش دِ پُشتِش بو    /    گوکرویِ فریزیشم، دِ تَه کِشمو دِ دَستِش بو

مَردِ نجیبِ دلِ مـَ ، خُدابخشِ فاطمی بو   /  دِپای، خِرمنِ گندم، مَرد،خُدابــــــــخشِ فاطمی بو

شهربانویِ فاطمیّم،فرشته یِ دل مـَ بـــــو  /  همیشه" ای خدا" میگف،پرستــــویِ دل مـَ بو

یادُم میّه که او زیور،عجب ماستایِ شیرین دِش  / وقته ماستار می تروسُند،یَه دِستایِ شیرینِ دِش

یَکِ از مِردایِ پاکُم،احمدِ ذوالفقـــــــــاری بو  /  همو که دلسوزی میکه، احمدِ ذوالفقاری بو

نسرینِ زنِ احمدم، یَه زَنِ دلســــــــــوزِ بُودَه  /  مُصییبتش دِ او روزا،  یَه غمِ جانسوزِ بُودَه

فاطِمِیِ ذوالفقاری، با همه خوش رِفتار بُودَه    /     نَنِو ای دُختَرِ مَمَّد، هَمیشَه چَسبِ کار بُودَه

نَنِو او عید که مَرگِشِر دِ تَه اِوخورگ خِبَر دادَن   /  خِبَرِ مَرگِ دِلارِ، دِ تَه اوخورگ خِبَر دادَن

دیوارایِ مـَ اِوخورگر، ای دوتّا بالا می بُردن  /  آبرویِ زنایِ مـَرِ، ای دوتّا بالا می بُـــــــردن

دِجای گِلکاری ای زیبا،مُهرِی گِلِر به اُستا دا   /   دِجای گِلکــــاری ای صُغری،بِردادارِ به اُستا دا

مـَ یَه مردِ مُرتّب و مُنظّم و خوبِ دشتم    / مَمّدِ کریمیر دِشتُم، مـَ یَه مَردِ خوبِ دِشـــــــــــتُم

گِلایِ پایِ خِرَکِر، دُ رُوی تِلگَر می رخت ممّد/  گِلایِ رویِ خِرَکِر، دِ تَه القَر می رخت مَمَّد

مَمّد حَسَنِ شیر دِلُم،جِـــــــوونِ قِد بُلندِ بو   /   دِوقتِ کار و بیکاری،جِـــــــــوونِ سِربُلندِ بو

رِضایِ جعفریِ مـَ ، دِ تَه مَعدن عَرَق میرخت   /  بِرِی یَک لقمه یِ حلال، او خونِر وِر وِرَق میرخت

تِمامِ کوچه هایِ مـَ ،مِشناسَن مَردِ بـــــینارِ   /   مَمّد علی حُسین نژاد، هَـــــــــمو انسانِ بینارِ

اگر چشمایِ او کور بو،ولی دِلِش چه رِشنا بو   /   بِه هَمِی کوچه هایِ مـَ ،نَنِو چقد او آشـــــنا بو

رفیقِ دِرجِه یِ یِکِش،عبّاس قُلی کِرِمی بـُــو   /   رفیقِ درجه یِ دویش،همو حـــــسنِ کِرمی بُو

قِشنگ یادُم میّه هر شِو، به یَه خَنِیِ دعوت بو  /  میگف تَه رَگ زدم دوشنه، بعد از مـَ سُفره خِلوَت بو

میگف:گوشتایِ شِرحَه رِ،نَنِو مـَ خیله دوست دَرُم   /   بلغورِ گندم و کِلَّر، نَنِو مـَ خیله دوست دَرُم

بمانعلی علی نژاد،دِ سَرِ پیر دِ هیــــزَه بو        /       هَمیشَه وِر سَرِ دوشش، یَه کیسه یِ خِربزه بو

حسینِ پُر دلِ مـَرِ،فقط پُردِلا مشــــــناسن       /    قصّه گوی او زِمانارِ، فقط جوندلا مِشناسن

اَمرِ اللهِ حُسینیُّم،دِ تَه خَنَش اَنار میــــــفرخت /  دُ روی موتوریِ  زَردش، همیشه گورجه هار میفرخت

حَبیبِ حُسینیِ مـَ ،یَه مینبوسِ آبــــــی دِش   /   همیشه کِلِوُنگش بو، مِگِی ماشین خرابی دِش

عَبّاسِ قربانیِ مـَ ،همیشه شاد و خِندو بو    /   همیشه عادتش ای بو،همیشه سیـــــخ به دِندو بو

شما مَمّدِ سلجوقیر، به یاد مییَرِن ای مردا  /    گلِ سِر سِوَدِ مرِ،به جــــــــــا مییَرِن ای مردا

چنو اخلاقِ خوبِ دش، که هر کَس عاشقش میشُ   /   پُشتِ خنیِ ممّد هُم،یه وقتا پاتوقش میشُ

علیِ سلجوقیِ مـَ ،مثِ ممّدِشا خوب بو     /   با بچه ها کنار اَما، دِ دَر خَنَش چِقَد خوب بو

طُلوعِ طِلعَتِ مَرِ، دِ یَک روزِ خِبَر دادَن     /   دِ یَک روزِ دِگِی وازک، غروبِ اور خِبَر دادَن

نَنِو او روز که طِلعَتُم به زیرِ خاک می رَفت او  / بِه تَه عالمِ بِرزخ او،نَنِو چه پاک می رَفت او 

خِیله منطقی بو رحمت،ِاز اَمرِ کِردگار میگف   /   اِز زِمانه، از غُصّه ها، اِز دَردِ روزگار میگف

یَه جوونِ خوبِ دشتم،نجیب و پاک و باغیرت  /    نِمِگیرِم به خدا ما، ازی دنیاما، ما عبرت

مـَ بهنامُم دِ او روزا،دِ فکرِ مادر و بُـــــــرار   /   نَنِو نَدِشت دِ او روزا، بِرِی اونا یَه دَم قِرار

بچه های کُوچکِ مَرِ، بادُم می دا زنِ یوسف    /    دِ جا خَنِیِ شیری جان، یادُم می دا زنِ یوسف

میگف "باید معلم ری،بِرِی خودت کَسِ باشی " /  به فکرِ مردمونِ ده، دِ فکرِ هر کَسِ باشی

یَه مَردِ غیرتی دِشتُم، مَمّد علیِ کوچکی     /    نماز خون و دِ تَه مَسجد، مَمّد علیِ کوچکی

صِدایِ دُهُلِ قِدَم، کِه تَه اوخورگ به پا میشد  /    بِرِی بُبُربُبُر او، نرّ و ماده به پا مـــــــیشد

هندوانه یِ دِلِکو،دِ تَه خَنِی قِدَم پُر بـُــــــو   /    خوردکویای پوز سیاهِش، بِرِی ما مِثِ یَه دُر بو

هِنو تَه ذهنِ ما مُوندَه، اِنو آغال قِشنگِش  /    تِکِّی کَلِ پاکستنیش،بُزای با حالِ خوش رنگِش

دِ دَر خَنِی اُستا قدم،صُغری بُزارِ جِو می دا     /     تریتار آرد میزَ وازک، هَمِی اونارِ اِو می دا

ابراهیمِ ابراهیمی،بگو دکتـــــــر آبادی     /      دِستای ماهار دِجا مینداخت،همو دکترِ آبادی

یَه دِسمالِ وِر دَستِش بو، یَه چُپُقِ دِ دَهَنِش    /   یَه کُلاهِ دِ سَرش بو،یَه پالتوِ دِ بِــــــــدنش

زَنِ بهادریِ مـَ ،همیشه تهرانی میشکس     /  اگر فضولی می کردی، ورپات او زندانی می بس

دِ زیرِ زُنگِ خیدای باغ،سِروَر یُونجَه دِرِو میکه/   اگر سِرپَت بودی تَه کار، همیشه او به رِو میکه

غُلُمرِضای عَلیپورم،جِگَرِشِر مَعــــدَن خوردَه    /    دُنیای کثیف اِزی جوو، نَنِو هَمِی بِدَن بُرده

نادعلی نوری زاده،به رِفیقاش وِفـــــا دِشتَه   /      دِ قزوین دِ تَهِ مَعدن، یَه دلِ با صفا دِشتَه

دِ دَر خَنِی ابوالقاسم،صاحب جان قصه ها می گف  /    اِز عبد الله رجبی، اِز درد و غُصّه ها می گف

نَنِو یادُم میّه وقتِ فاطمِنسا عینکـــــــــار میزَ    /   دِجا خَنِیِ سیف الله، هَمِی زنار به کار میزَ

زَنِ حیدر علیِ مـَ ،همیشه او قُروت می خورد  /   با او که کِمَرش خَم بو، همیشه اِوقُروت می خورد

فاطمیِ زنِ نظر، نَنِو او کار دُرُست بـُــــوده   /   دِ وقتِ کار و کوشش او، بیزار اِز شخصِ سُست بُوده

غفورِ بخشی نیا رِ، نَنِو یادُم میّه خیــــــــــله     /   با معرفتِ اوخورگر،نَنِو یادم میّه خیــــــــله

کاراته بازِ مـَ بوده، هَمو هوشنگِ بخشایی    /    جوونِ خوش قد و قامت، هَمو هوشنگِ بخشایی

بخشایی دِ دَرِ خَنَش،چِقَد بخشنده بو ای مرد    /    همیشه تعارفت میکه ،بهترین بنده بو ای مرد

ربابِی مادرِ او هم، یَه چادرِ قِشنــــگِ دِش      /   دِجا خَنِیِ دُخترش،یَه چارقَدِ سِه رَنگِ دِش

حَج فاطِمُو با مادَرِش، چایِ اَتِشِی می خوردن    /   دِپای دِگدو تَه خَنَشا،سیبِ اَتِشِی می خوردن

بخشان با صبر و حوصله،همیشه دَردِ دِل میکه/   اگر نِودونا میفتکی،او نِودونارِ گِل میکه

اگر چه لال بو ای احمد،ولی مِثلِ هَلال بُو او    /  دِ سَحَرایِ رِمِضو، مِثلِ بانگِ بِلال بُو او

صُورتِ بچه هایِ مَر،رُقیّه بوس بوسی میکه/       ای مادرِ زنِ نوروز،با مَسجد روبوسی میکه

همیشه چِرخوکای چِخچَر، می خورد و اِی خدا میگف  / به خاطرِ دردِ پاهاش،همیشه وای خدا می گف

خدامُرادِ کِشــــــــــوری،شِبِه به دَر می آورد او   /  نَقشِ حَضرتِ عَبّاسِر، قِشنگ به دَر می آورد او

نَنِو او مادرش کوچک،به خَنِی دُخترش می رف  /  دِجا خَنِیِ ستاره،هــــــــمیشه او خَرِش می رف

نِسرینِ زَنِ عَلیّم،بَعضی وِقتا قالـــــی می باف   /   با زِمینِی قِشنگ و با حاشیه های عالی می باف

زَنِ مَمّدِ نادِرُم،یَه زنِ خوش لباسِ بــــــــــو    /   مثِ تهرانیای امروز، یَه زنِ با کلاسِ بـــــــو

خدابخشِ جَعفریُّم،یَه دسمالِ وِرسَـــــرِش بو   /    یَه پِرهِنویِ راه راهِ،دِ تَه کوچه دِ بَـــــــرِش بو

دِپای ماشینِ فلورین،ایثاری ساکِ سوزِ دِش   /       دِ جای دِکانِ آقاسن،یَه پلاستیکِ جـــــوزِ دِش

دِجای سِنگَرِ رضایی، راستگار خو نشسته بو    /       اِزی دنیایِ بی وفا، نامِی وِر دِل نوشــــــته بو

زنِ شاه مِدَدِ مـَ خو، دِ او روزا جِــــوو بوده    /          دِ جای خِرمنایِ گندم،با قِوماش مهروو بوده

دِ تَه معدنِ زغالسنگ،قُربان خو خوش صفت بُودَه   /   دِ پای ماشینِ عشق آباد،قُربان با معرفت بُودَه

امیر قُلی جعفرزاده،شِلوارایِ گوشــــــــادِ دش    /   دِ مینِ سیلِ مشکلات، او خو یَه دلِ شادِ دش

نُورجانِ زنِ تیمیُّم،یَه تِلگِرویِ خُـــــــوردِ دِش   /   دوتّا بِزغله گوی حنّه،یه چُبشویِ خوردِ دِش

نَنِو مژگانِ چِشمای مـَ ، بِرِی مُژگانِ مـَ تَر شُد    /  دِ مینِ غُصّه ها وغَم، نَنِـــو گوشِ دِلُم کَر شُد

هواپیمایِ غم او روز، تَه آسمـــــــونِ دِلا بو    /   مُوژانِ مـَ دِ تَه آسمو، اَسیرِ چنگِ بـِـــلا بو

خُدا بِخشید به مـَ گُلِ،گُلِ خُوشرنگ و خوشبویِ   /  دِ تَه باغِ دلم شاداِو،قِشنگ و ناز و خوشرویِ

نَنِو پاییزِ غَم اَماد،بِهــــــارِ مَرِ زَردِش که        /    دِمینِ گِرمیِ دِلا،ماندانای مَرِ سَردِش که

همِی ای مِردُما مُردَن،ولی تَه دلِ مـَ مَردَن      /      همیشه تَهِ دِلاما،بِرِی ماها یَه پا مَردَن

آهای اوخورگیا دیدِن، چِقَد دلِ مـَ پُر خونَه    /    با ای داغایِ جگر سوز، هنوز دِلِ مـَ جِوونَه

مـَ اُمیدم به شماها،جِوونای پاک و پُرکارَه    /    تَه باغِ سِوزِ فِردا خو،دِرِختام شاد وپُربارَه

بییِن اِوخورگیا وازُم، سِوارِ کِشتیِ دِل رِم   /      بِرِم تَه بَحرِ شادیا،بیزار از گیلو و گِل رِم

بییِن تا قله یِ ایمو،با پایِ دل بِرِم ماها    /       بییِن تا انتهایِ دِل، با نایِ دل بِرِم ماها

بییِن کِشمونِ دِلارِ،بیزار اِز خَس و خار کُنِم   /    سِتیغِ کوهِ اوخورگر، نِشونِ افتخار کُنِم   

شاعر: دکتر محمد جعفر اصغری